Marataba Safari Lodge, Waterberg, Zuid-Afrika, 20 nov. ‘19

Onze laatste dag in Zuid-Afrika, de drie weken vlogen voorbij. Dus beleven wij ‘s ochtends onze laatste game-drive met ranger Dan. Mieke en ik zijn de enige passagiers in de landcruiser, dus mogen wij onze wensen op het dagmenu plaatsen. Het worden leeuwen en olifanten. Dan is bereid te gaan zoeken, en al dagen blijkt dat Mieke sinds de lens-operatie in Maastricht over haviksogen beschikt. Zij ontdekt steevast als eerste het dier in de struiken. Natuurlijk wil ik ook een duit in het zakje doen en meld trots: ”Kijk links in de verte; een olifant!!!” Als Dan mij zijn verrekijker in de handen duwt zie ik dat het de donkere kruin van een boom is. Ik besluit dus voortaan maar mijn mond te houden, want de leeuwen die ik in de schaduw van een boom spotte bleken, toen wij daar langs reden, een paar oude termietenheuvels te zijn. Wel precies de goede kleur moet ik tot mijn verdediging aanvoeren. Misschien had ik gisteren die tweede fles champagne niet moeten open trekken. 

Na wat contacten met collega’s in het veld weet Dan waar hij moet gaan zoeken. Dat levert na wat kilometers crossen over keien en zandpaden het gewenste resultaat. Hij parkeert de auto op een pad waar twee leeuwen ons zullen passeren. Inderdaad. In slow motion lopen een paar minuten later de indrukwekkende dieren op nog geen meter aan ons voorbij. “Broer en zus”, vertelt Dan, “nog geen twee jaar oud.”

Voor keuze twee op ons bescheiden lijstje moeten wij naar de rivier hoort Dan via zijn mobilofoon. Daar speelt een groep jonge olifanten uitgelaten in het water. Wij worden op een fantastische voorstelling getrakteerd. Het lijkt een kleuterklas in een pierenbad, maar wel met kleuters van dik 2000 kg zwaar en een pierenbad groot als een voetbalveld en meters diep. Gesputter en gespetter, trompetgeschal, kopje onder duwen, onder water zwemmen, het hele arsenaal wordt uitgebreid aan ons getoond. Een olifant is zo enthousiast dat hij een op de oever geparkeerde landcruiser met twee toeschouwers ook als speelkamaraad ziet en met wapperende oren zijn slagtanden tegen het metaal zet. De onverschrokken ranger weet met wilde gebaren en geschreeuw de olifant op andere gedachten te brengen. Het dier druipt af en neemt opnieuw een frisse duik in de rivier.

Een laatste keer koffiepauze in de jungle. Dan kiest een locatie in een stukje droge rivierbedding, vlak naast het kolossale spierwitte skelet van een daar gesneuvelde neushoorn.  “Die heeft vorig jaar het loodje gelegd in een gevecht met een concurrerend mannetje. Hij werd door de hoorn precies in zijn hart getroffen. De leeuwen en daarna de hyena’s hebben het vlees gegeten. De giraffen pakken de kleine botjes.” Biologieles van Dan, die een speciale koffie serveert. Een combinatie van chocolademelk, koffie en een af ander sterk drankje. Ook om 8 uur ‘s ochtends blijkt dat prima te smaken.

Na de breakfast in de lodge mogen wij afscheid van de dieren nemen. Dat gebeurt spontaan op gepaste wijze want een processie van wel twintig olifanten, met heel veel kleintjes, ziet de drinkplaats vlak voor de lodge als een rustaltaar en gunt ons nog een half uur jungle-vermaak. Gisteren hebben de giraffen dat gedaan, die met z’n zessen kwamen drinken, de poten uit elkaar zodat de snuit het water net kan bereiken. Wij zullen ze missen.

Tot spoedig, maar dan thuis!

Mieke en Dries.