Hazyview, Zuid-Afrika, 14 nov.2019

Ook al ligt het Kruger Park om de hoek, vandaag eens even geen dieren, behalve dan wat vliegen, hagedissen en heel veel vogels in plaatselijke vederdracht. Wij hebben de Panorama Route op het programma gezet. De lodge heeft ons een routekaart, een koeltas met lunch en wat adviezen meegegeven, het is 27 graden en het zonnetje schijnt. Wat kan er nu nog mis gaan?

Na 35 km bij Graskop naar links en dan moet het gebeuren, de Panorama Route moet haar naam waar gaan maken. Er gebeurt echter helemaal niets. Een klimmende weg met links en rechts bomen en af en toe een leuk uitzicht maar veel vaker een gevaarlijk groot gat in het asfalt dat je met een ruk aan het stuur maar net kunt ontwijken. Een beetje zoals een saaie, slecht onderhouden weg door de Ardennen. Dat kan toch niet de bedoeling zijn. Eindelijk een bordje dat wijst naar links: de Lisbon Falls. Bij een slagboom iets verderop staat een meneer en verkoopt kaartjes a Rand 15. Ongeveer € 0,90. Dat geeft ons het recht tussen een legertje souvenierverkopers de weg te zoeken naar een hekwerk waarachter wij een fotogeniek uitzicht hebben op het water van een volslank beekje dat daar zo’n 50 meter naar beneden stort. Een paar kilometer verderop een gelijk verhaal, maar nu heet de waterval de Berlin Falls en zijn de aan te schaffen kaartjes niet blauw maar rood. Over een echte en rechte hoogvlakte-weg bereiken wij het dorpje Matibi. Hier worden wij eindelijk getrakteerd op een waarachtig spectaculair uitzicht. Een indrukwekkend panorama van 180 graden ligt voor ons met aan onze voeten een angstaanjagend ravijn. Dit is wat wij hadden verwacht, en het is meteen het keerpunt van onze tocht want inmiddels staat bijna 100 km op onze dagteller.

Via een kleine extra te rijden lus trachten wij nog een paar van deze verrassingen te scoren (op de routekaart zijn hier een aantal verrekijkertjes geplaatst en dat geeft hoop), maar als wij bij het uitzichtpunt Gods Window arriveren blijkt het toegangspad tussen de bomen geblokkeerd met een slagboom en wordt er geld gevraagd. Iets verderop bij The Pinnacle hetzelfde verhaal. Dat gaat ons te ver; betalen voor een mooi uitzicht een paar meter van de wegrand gaan wij niet doen. Dan maar een armzalig bordje volgen dat met een vlag langs de weg staat en een lekker koel glas bier of zelfs een hele maaltijd belooft aan de waterkant “ maar zonder uitzicht en zonder waterval” staat er te lezen. 400 meter hobbelen over een rood zand/keien pad, een smalle rivier-brug trotseren en wij komen aan bij de verrassing van de dag. Een open, uit houten balken opgetrokken restaurantje tussen een rotswand en een stroompje over en tussen grote ronde rotsblokken. Een robuuste, rondbustige Afrikaanse mamma roert in een dampende pot eten die op open houtvuur gewarmd wordt. Andere Afrikaanse dames zorgen ervoor dat hun gasten aan stoere houten tafels binnen en buiten niets te kort komen. Elektriciteit is er niet, dus het bier en de wijn zwemt in een bak met ijs. Grote rookwolken verraden al van ver de keuken activiteit. Zie hier het restaurant Boskombuis. Het is dat wij de lunch uit de koelbox net verorbert hebben ergens aan een picknicktafel, dus nu blijft het bij een glas witte wijn en een flesje Sabi Safari Gold Blonde Ale.  Om nooit te vergeten.