Stellenbosch, 7 nov. 2019

Onze laatste dag in de wijngebieden van de Western Cape. En al weer laten de weergoden het afweten: somber, koud en nat, wel allemaal iets minder dan gisteren. Over gisteren nog dit: wij besloten de dag met een heerlijk etentje op het wijngoed Tokara waar ons door vrienden de beleving van een onvergetelijke zonsondergang is beloofd. Wij hebben alleen natte grijze wolken gezien. Wel hebben wij in een super ambiance een voortreffelijk 4 gangen menu verorberd. En dat (s)maakte weer alles goed.

Mieke bepaalt vandaag het programma, dus gaan wij wijn proeven in drie verschillende wine-farms. Er zijn er rond Stellenbosch, Franschhoek en Paarl liefst 175, dus keuze genoeg. Een ingehuurde vader en zoon zorgen voor vervoer en hebben de huizen Simonisig, Muratie en Kanonkop voor ons geselecteerd.. De eerste farm is meteen de leukste: Muratie. Een uit 1699 stammend familiebedrijf waar op het eerste oog sinds de opening nooit meer iets is veranderd. Precies de tegenpool van Graff en Tokara waar wij de voorbij dagen in de watten zijn gelegd. Nu moeten wij ons een weg door de spinnenwebben naar binnen banen, en worden daar getrakteerd op zeven slokjes wijn van diverse makelij. Dat in een sfeer die mij, ouwe knar, smakelijk in de botten kruipt. Als ik het gebouwtje wat verder verken, trapje op, drempeltje af, sta ik plots in het “restaurant” gedeelte. Een ouder echtpaart zit achter dampende borden te smullen naast een bradende houtkachel. Schilderijtjes en stoffige foto’s aan de wand, ouwe prullaria links en rechts, troebele raampjes, scheve deuren en plots sta ik in de keuken naast een donkere dame die enthousiast in potten roert, haar handen af veegt en mij de menukaart in handen drukt. Een groter verschil met de twee voorbije dagen is niet denkbaar. Hoe zeer ik ook op verwennerij op niveau gesteld ben, mijn hart gaat uit naar de eenvoud van Muratie. Jammer dat ik het zo laat ontdekte. Wij zitten morgen immers in het vliegtuig naar Durban voor het tweede, avontuurlijke deel van onze reis.