Marataba Safari Lodge, Waterberg, Zuid-Afrika, 19 nov. ‘19

Klokslag 05.00 uur gaat de telefoon, Dan aan de lijn. Wij zijn op dat moment al wakker van de regen die op het tentzeil klettert, dus Mieke kan snel laten weten dat wij de ochtend-drive niet gaan meemaken. Wij gaan vandaag in ons luxe bed heerlijk uitslapen.

’ s Middags, de zon heeft de wolken verjaagd, blijkt dat wij met een viertal Duitsers nog de enige bewoners van de lodge zijn. 6 gasten - 24 man/vrouw personeel. Dat zullen wij merken ook, want je hoeft maar met een pink te bewegen of een uiterst vriendelijke medewerker staat naast je om te vragen waaarmee die je blij kan maken. Hartverwarmend, en zeker niet opdringerig.

Wij hebben Dan gevraagd de middag-drive een half uurtje te vervroegen en merken dat dit een hoop gefluister onder het personeel tot gevolg heeft. Mieke heeft zo haar antennes. “Die zijn wat van plan, ik weet het zeker. Ze kijken mij al de hele dag met een stalende glimlach aan.” 

Tijdens de middag-drive zitten wij als enige gasten in de enorme Toyota, Louis en Errol zijn naar huis en hebben Mieke bij het afscheid zo wat doodgeknuffeld. Heerlijk die tatata’s. Op zoek naar bijzondere dieren scoort Dan plotsklaps op bijzondere wijze; de zeer zeldzame cheeta verschijn in beeld, terwijl die met jong de aanval inzet op een prooi. De snelheid is zo groot dat wij ze wel gezien hebben, maar niet kunnen volgen. Laat staan fotograferen.

“Tijd voor koffie!” vindt Dan en na wat omzwervingen over een pad langs een rivier stopt hij bij een allercharmanste dame, een ranger die de naam Anzelle draagt, 19 jaar jong is en met twee bootjes verantwoordelijk voor de water-drives op de Matlabas River. Een bootje ligt voor ons gereed, met als enige medepassagiers een fles champagne, fles gin, fles whiskey, fles cognac, fles wodka, fles ???, fles ??? en een fles ??? En een keur aan knabbel versnaperingen. Wat een verrassing! De Marataba Lodge heeft in de roos gschoten toen ze een bijdrage aan de feestvreugde wilde leveren. Wij hebben ons alleen over de fles champagne bekommert, terwijl Anzelle ons kundig in het avondrood tussen de nijlpaarden over de rivier loodste.

Ze kunnen er blijkbaar niet genoeg van krijgen, hier in Zuid-Afrika. Want als de bewaker ons ‘s avonds bij onze tent heeft afgezet, blijkt die in een bloementuin te zijn veranderd, is het bad gevuld met schuimend warm water inclusief onduidelijke healthy-toevoegingen, zorgen  tientallen kaarsjes voor sfeerverlichting en staat er weer een koeler met een fles champagne gereed. Daar gaat kde kurk van af voordat ik aan het optikken van dit verhaaltje begin. Dus: mocht je foutjes in de tekst ontdekken, dan weet je waar dat aan ligt. 

Tot spoedig,

Mieke en Dries.