Start in Kaapstad, 2 nov. 2019.

Het begon al met een tegenvaller. Toen ik woensdagochtend, 31 okt. plaats nam in stoel 11F van vlucht KL 597 naar Cape Town bleek stoel 11E rijkelijk gevuld door een dame van Germaanse kom-af. Een drietonner die mij meteen vroeg of ik het erg zou vinden als zij tijdens de vlucht gebruik zou maken van de armleuning van mijn stoel. Tegenstribbelen was geen optie want naast haar op stoel 11D zat haar partner, zo mogelijk nog lijviger, eveneens Made in Germany, die onverstoorbaar de Bildzeitung soupeerde en daarbij zijn Helga in mijn richting stuwde. Ik heb Mieke in stoel 11G de situatie uitgelegd en dat “Dries, sjuuf es get op” de komende 11 uur niet het gewenste resultaat zou hebben. Mijn enige hoop was dat mijn hoogblonde buurvrouw tijdens de vlucht af en toe een wandeling in het gangpad zou maken, maar ik vreesde dat het zich uit de stoel verheffen niet zonder hulmiddelen plaats kon vinden, en zij dus gedwongen klem bleef zitten, mij met haar vleselijke schoudervullingen wel 50 cm buiten mijn stoel duwend. Tot overmaat van ramp ging ze ook nog slapen, stoel naar achter gekiept en ogen onder een zwart fluwelen oogmaskers. Vele uren later, kort voor middernacht, kwam ik geradbraakt in Cape Town aan.  

Gelukkig verliep alles die dag verder op rolletjes. De bagage (MET de hennep-olie die ik buiten medeweten van Mieke toch had meegesmokkeld) loodsten wij moeiteloos door de douane, de taxichauffeur met onze namen op zijn kartonnetje vonden wij snel en even na middernacht belden wij een goedlachse, en ook zeer ronde, Afrikaanse dame uit haar bed die ons in pyama en met twee goed gevulde glazen wijn in het guesthouse Kingsly onze suite (ja ja, slaapkamer EN zitruimte) wees.  

Een tweede tegenvaller incasseerden wij kort daarna. Een prima huurauto (Nissan ...?? Automaat) werd keurig op tijd bij het guesthouse afgeleverd. Een stoomcursus Navigatiesysteem volgde, waarbij Mieke helaas niet aanwezig was, en die ik dus solo in mijn brein op leeftijd op moest slaan. Vol goede moed heb ik dus het adres van de haven, van waaruit een bootje ons op vrijdagochtend naar Robbeneiland zou brengen, ingetikt. Dit kon niet missen, zeker omdat wij op donderdag de haven al eens te voet hadden bezocht en daar hadden rondgekeken en genoten van een heerlijke lunch op het strand.

Vrijdagachtend vertrokken wij dus om 8 uur naar de kade. “ Place Name”: Cape Town, “Hous number”: ? “Street Name”: South Arm. Volgens mijn inschatting een ritje van nauwelijks 15 minuten. Wel effe wennen aan het links rijden. Opletten dus. Rotonde met de klok mee. Straat inrijden meteen naar de linker rijstrook. Bij oversteken eerst naar rechts en daarna naar links lijken. En vooral tijdens het rijden aan de passagierskant voldoende ruimte laten, maar gelukkig herinnert Mieke mij daar elke 100 meter luidkeels aan. Het bootje zou om 09.00 uur vertrekken. Toen ik om 08.40 uur, de navigatie trouw volgend,  Cape Town in mijn achteruitkijkspiegel langzaam aan de horizon zag verdwijnen en ik 48 km op de dagteller zag, begon ik te twijfelen. Mieke had die twijfels al eerder uitgesproken, maar die had ik zelfverzekerd weggewuifd. Dom dus. Streep door ons bezoek aan Robbeneiland. 

Nog een donker wolkje, ook letterlijk ditmaal, diende zich aan. Bezoek aan de Tafelberg stond op het middagprogramma. Uiteraard hadden wij hem al zien liggen, een kolossale platte kolos die een indrukwekkende achtergrond vormt van een even indrukwekkende moderne stad. De taxichauffeur had ons al gezegd dat die niet op TODO lijstje mocht ontbreken. Helaas, het weer gooide roet in het eten. Sombere wolken namen de top uit het zicht, ook al ontsnapte af en toe een zonnestraaltje aan het donkere gordijn. Als alternatief kozen wij voor de “Hop on hop of” bus die ook de berg tot aan het liftstation op reed. Een geweldige ervaring. 

Nu niet denken: wat hebben die twee een pech. De rest van het vakantiemenu smaakte tot nu toe voortreffelijk, zelfs meer dan dat. En niet alleen in de restaurantjes die wij bezochten, maar ook de ervaringen tijdens het slenteren door de straten, ons bezoek vandaag aan Kaap de Goede Hoop, het rijden van een van ‘s werelds mooiste kustwegen, de Chapmans Peak, het spotten van een kolonie Afrikaanse pinguïns en de brutale bavianen die op onze weg kwamen. En niet te vergeten het spotten van de meest kleurrijke, Rubens in het kwadraat geboetseerde en vooral altijd vrolijke Afrikaanse vrouwen. Wat een leuk volk!     

Mieke gaat zo meteen een paar foto’s aan dit verhaal toevoegen. Wat goed dat ze haar telefoon als fototoestel gebruikt, zo zijn er van de eerste dagen toch wat plaatjes. Ik heb deze vakantie aangegrepen om mijn oude vak (na 15 jaar) weer eens op te pakken en een echt toestel geleend (dank je Sanne). Hier heb ik echter drie dagen mee geworsteld, ik schaam me diep. Dat de accu het af liet weten, niet mijn schuld. Dat de oplader kapot is, ook niet mijn schuld. Maar dat ik na alle knoppen wanhopig 10 x bediend te hebben nog steeds geen beeld door de zoeker of op het schermpje zag bleek dat, met het schaamrood op mijn kaken, wel mijn schuld. Ik had het lensdopje niet van de lens verwijderd. Ik schaam me diep.

Tot spoedig,

  Mieke en Dries