Thomybush Chapungu Lodge, Zuid-Afrika - 15 nov. 2019

Op onze 50e trouwdag (vandaag 50 jaar geleden was de eerste editie) verhuizen wij onder een heerlijk zonnetje nog een stuk naar het noorden en duiken nu echt het Kruger National Park in. Na wat formaliteiten bij een vriendelijke poortwachter mogen wij doorrijden en hobbelen een dikke 10 kilometer over een zandpad richting onze lodge. Dat denken wij tenminste, want wij melden ons in eerste instantie bij een verkeerd boshuis. Daar worden via de radio de goede gastheren  gewaarschuwd en die sturen een ranger in onze richting om ons door de bush te loodsen. De Thomybush Chapungu Lodge, een sfeervolle verwen accommodatie met als verblijfunits een “tentenkamp” van acht in het park verspreide woontenten met alle faciliteiten van een luxe hotelkamer, inclusief een muskietennet rond het ruime bed. Douche en bad uiteraard in de open lucht met als mogelijke toeschouwers de complete Ark van Noe’.

Er volgt een korte briefing door Precious, een Afrikaanse dame die blijkbaar “de tent” runt. Het strakke schema luidt als volgt: Om 14.30 uur lunch onder een prachtig rieten dak, om 16.00 uur gama-drive (wild zoeken en opseveren), 20.00 uur diner rond het kampvuur en daarna slapen, want morgenvroeg worden wij om 05.00 uur gewekt  (ik hoor Mieke slikken) omdat na een kop koffie om 05.30 uur de volgende game-drive begint. Daarna ontbijt en vanaf 14.30 uur herhaalt het programma zich zoals hierboven aangegeven. Duidelijk. Alleen nog een zeer dwingende maatregel: NOOIT alleen naar je tent lopen als het donker is. Een bewaker loopt met je mee, ook als je vanuit de tent naar de lodge wilt. Het is een open gebied waar vooral ‘s nachts alle parkbewoners, de dieren dus, kunnen rondlopen. Inclusief de leeuwen.

Het programma verloopt vlekkenloos (met één vlekje) volgens schema. Een heerlijke lunch (buffet met ruime Afrikaanse keuze) en daarna een spannende game-drive met aan het stuur ranger Jacq en op een verhoogd stoeltje op de motorkap van de ruige Toyota Landcruiser de donkere Aubrey, die gids en spoorzoeker is. De eerste 10 minuten gaan zoals het hoort, over nauwelijks begaanbare paden, langs geknapte bomen en door waterplassen, maar dan volgt het vlekje. Als aan onze linkerzijde een luipaard opduikt, en aan de overkant een reusachtige olifant nadert zet Jacq de landcruiser even stil. Maar weer wegrijden lukt niet meer. Lichte paniek. Jacq vraagt zijn passagiers of die de wagen willen aanduwen. Thomy-bush wordt Thomy-push. Een onmogelijke missie in dit rulle zand. De olifant passeert op enkele meters, het luipaard is in de struiken verdwenen. Na een dik half uur arriveren de hulptroepen en kunnen wij in een vervangend voertuig onze drive voortzetten. 

Ver na achten zitten wij aan een zeer smakelijk drie gangen menu bij het knetterende houtvuur en hebben wij, deels met lamplicht in volledige duisternis een scala van wild gezien. Hoogtepunt een zevental rustende leeuwen die op een open plek tot op twee meter te naderen waren. Nog een tweede vlekje van persoonlijke aard volgt. Als ik de deels slapende leeuwen tot enige attentie wil verleiden, een kop met gespitste oren is nu eenmaal veel fotogenieker, ga ik de bij jullie wel bekende katten geluiden maken. Met een tweetal reacties: 1. De leeuwen richten geïnteresseerd hun kop op. 2. Ranger Jacq vraagt bezorgd waar dat geluid vandaan komt. Onmiddellijk ophouden... levensgevaarlijk. Het geluid is een uitnodiging aan de dieren om eens in de auto te komen kijken. Jammer, dat waren nog eens leuke plaatjes geweest. Mieke kijkt nog steeds boos in mijn richting.

Tot spoedig,

Mieke en Dries