Dusk to Dawn, Zuid-Afrika, 12 nov. 2019

Opvallend. Wij worden op ieder nieuw adres met open armen ontvangen. Bijna huppelende mensen met blije gezichten. Want na weken droogte komt er eindelijk regen. En ja hoor, na een paar zonnige uren op het einde van onze rit naar eMkhondo (ook bekend als Piet Retief), heeft de hevige onweersbui van vannacht ons ingehaald en open ik de deur van een onwaarschijnlijk leuk guesthouse, begeleid door de eerste donderslagen. Waarna er nog vele zullen volgen. 

Het was even zoeken. Na 200 km recht-toe recht-aan op de saaie snelweg N2 moeten wij linksaf het niemandsland in. Uitgestrekte weilanden met grazend vee en hier en daar een dennenbosje. Heuvelachtig als in Limburg, maar veel minder groen. Plotseling wijst een bordje naar een rode zand/keienweg die eindeloos op en neer gaat en het ergste doet vermoeden. Bordjes langs de weg houden de moed er in (“niet wanhopen, u zit op de goede weg” en “ nog even volhouden, u bent er bijna” ). Er moet hier leven zijn, want voor ons duikt plotseling een schoolbus op die af en toe kinderen, keurig in groen/grijs uniform, op het zandpad zet, die dan snel tussen de bomen zijn verdwenen. Jawel, na een tijdje wordt aan de einder een grote farm zichtbaar. Een prachtig wit gebouw met daar om heen een aantal kleine huisjes. Gudrun, de eigenaresse, komt ons al tegemoet, en laat meteen weten (zie boven) dat ze zo lang op regen hebben gewacht. Het gazon konden ze nog wel nat houden, maar de weilanden en de akkers, bijna 900 ha., die hadden het water heel hard nodig. Nou, wij hebben een wijntje nodig, en dat krijgen wij dan ook meteen.

Er is een tweepersoons kamer voor ons gereserveerd, maar als wij ietsjes willen bijbetalen...., er is nog een uniek gelegen huisje vrij. Dat is bij Mieke niet aan dovemansoren gericht, dus voor drie tientjes meer zitten wij nu (deken om) op het (gelukkig overdekte) terras van de wijn en het prachtige uitzicht te genieten.      

Tussendoor zijn wij vanuit het guesthouse nog even naar Piet Retief-town gereden (60 km), op zoek naar een Nissan garage. De ruitenwisser achter is afgebroken en een remlicht is defect. De medewerking in de garage laat te wensen over, want de ruitenwisser is niet in voorraad en het remlicht mogen ze alleen maken als de auto-verhuurder toestemming geeft. Allemaal smoesjes. Wij gaan verder zonder ruitenwisser achter en met twee in plaats van drie remlichten. Om mij heen kijkend naar het Zuid-Afrikaanse wagenpark mag dat geen probleem zijn.

Mieke heeft honger, dus op zoek naar een restaurant. Wij zitten echter niet in een toeristisch game-drive gebied, maar midden tussen de plaatselijke bevolking aan de grens met Swaziland. Dit kleurrijke gezelschap maakt gebruik van andere eethuisjes als die wij de afgelopen dagen bezochten. Uiteindelijk krijgt “Bonjour” naast een tankstation Miekes zegen en bestellen wij daar frietjes (Mieke) en een op te warmen kant en klaar maaltijd (Dries) die uit twee in cellofaan verpakte bakjes met onduidelijke ingrediënten zoals bladerdeeg, vlees en rijst bestaat. Een bakje heb ik met moeite verorberd, het tweede bakje geven wij aan een jongen die op de straathoek een vuilnisbak plundert, op zoek naar voedsel. Een beetje gênant, maar de dankbare blik van de jongen en zijn “Thank you mam” maakte alles goed.    

Tot spoedig,

Mieke en Dries